«Μεγάλωσες για παιχνίδια», γκρίνιαζε η αδερφή του, «Έλα μαζί μας για τσίπουρα» του έλεγαν οι συνάδερφοί του, «Μη ζορίζεσαι», του είπε ο γιατρός του, «Τι θα γίνει με τη δόση του δανείου», του είπε μια εκνευριστική φωνή στο τηλέφωνο, όμως αυτός (ή αυτή αν προτιμάτε) χαμογέλασε και θυμήθηκε εκείνους τους τοίχους του παλιού τραγουδιού «Everybody talking about me but I can't hear a word they are saying...» γιατί το μυαλό του έχει ήδη αποφασίσει ότι θα πάρει σήμερα δυο γρήγορα τηλέφωνα στους ομοιοπαθείς κολλητούς του και έφυγε αφήνοντας πίσω όσα τον βαραίνουν...
Έφτασε πια στην ηλικία που κατάλαβε ότι έχει σημασία να είναι χαρούμενος. Εξάλλου αυτό του συνέστησε ο ψυχολόγος και με την παραίνεσή του έψαξε μέσα του και βρήκε «από πού έρχεται η χαρά». Και πλέον προσπαθεί συχνά να τη βρει...
Στον δρόμο οι έγνοιες της καθημερινότητας σιγά σιγά αντικαταστάθηκαν από άλλες διαφορετικές σκέψεις και ανησυχίες... «Θα καταφέρω να στρίψω πλαναριστός;» και άλλα τέτοια που σίγουρα σε όσους δεν γνωρίζουν τον προορισμό ακούγονται κάπως... Τελικά έφτασε και τη βλέπει μπροστά του με όλη της τη μαγεία και τη συναρπαστική της δύναμη... «Ναι, από εδώ έρχεται η χαρά» σκέφτηκε και γρήγορα ετοιμάστηκε να τη βρει στο νερό...
Είχαν περάσει πολλά χρόνια από τότε που σταμάτησε να κάνει surf... Θες οι σπουδές, η δουλειά, η Ελένη, τα παιδιά, οι υποχρεώσεις, η ζωή... Είχε αρχίσει να παίρνει χάπια για κάθε γνωστό η άγνωστο πόνο, να φοβάται, να μη ζει... Η Ελένη τον είχε πιέσει να πάει όπου πρέπει ώστε να βρει το χαμόγελό του και με τα πολλά το έκανε αλλά παρά τα τόσα πενηντάρικα, η χαρά δεν ερχόταν... Μέχρι που συνάντησε τυχαία τον Κωστή, εκείνο τον παλιόφιλο που στα νεανικά τους χρόνια καβαλούσαν τα κύματα παρέα. Το χαμόγελο και η λάμψη στο πρόσωπο του Κωστή τον έπεισαν ότι η ζωή τού έκανε τα χατίρια. Στον καφέ που ακολούθησε κατάλαβε ότι και οι δύο πέρασαν και περνάνε όπως όλοι αλλά ο Κωστής είχε βρει το φάρμακο για όλα και όχι μόνο ήταν χαμογελαστός αλλά φαινόταν -ο άτιμος- και τουλάχιστον δέκα χρόνια μικρότερος. «Μην το βάζεις κάτω», του είπε, «έλα στο νερό και θα ξαναβρείς το χαμόγελό σου», και του ‘κλείσε το μάτι σχηματίζοντας με το χέρι του το shaka, τον χαιρετισμό τους, που σήμαινε τόσα διαφορετικά μα πανω από όλα τη χαρά της ζωής και της στιγμής. Δεν ήθελε να στεναχωρήσει τον φίλο του αλλά ήξερε ότι «ήταν μεγάλος πια για τέτοια». Ο Κωστής όμως επέμενε και τελικά τον έψησε και ήρθε στο νερό... Εκεί, πέρα από κάποιους από τους παλιούς του φίλους, βρήκε και νέους που είχαν πιάσει το νόημα της ζωής...
Με την πρώτη βόλτα («Ποδήλατο είναι θα το θυμηθείς», του είπαν και είχαν δίκαιο) ξέχασε τη δόση του δανείου και το ψάξιμο για πάρκινγκ, σε έναν μήνα σταμάτησε τα χάπια και πλέον χαμογελούσε σαν μικρό παιδί... Η Ελένη, που πάντα ανησυχούσε, πλέον νιώθει ότι ο άντρας της έγινε ξανά ο γοητευτικός νέος που γνώρισε και με τη σειρά της ασχολήθηκε περισσότερο με τον εαυτό της και χαμογελάει και αυτή περισσότερο με τη χαρά του συντρόφου της. Η μόνη της γκρίνια είναι πλέον όταν δεν μπορεί και αυτή να ακολουθήσει, μιας και ήρθε και αυτή στο νερό και κατάλαβε από πού πηγάζει η χαρά έστω στα ...άντα της.
Αυτή είναι μια από τις πάμπολλες ιστορίες φίλων που μας ενέπνευσαν να πάρουμε μια πρωτοβουλία για ένα κάλεσμα σε όλους όσοι σταμάτησαν να κάνουν surf για οποιονδήποτε λόγο αλλά και σε όσους από πάντα λαχταρούσαν και ποτέ δεν βρήκαν την ευκαιρία να μάθουν... Σε όλους εσάς που, για λόγους που θα εξηγήσουμε από κοντά, σας λέμε Big Zee ετοιμάζουμε ένα καλωσόρισμα, ένα welcome back, και ένα ασμπέτερ στο Hobby Festival για να σας πείσουμε όπως ο Κωστής... Όσο για εσάς που έχετε έναν πατέρα, φίλο, ξάδερφο, που ήταν σερφίστας και τα παράτησε για οποιονδήποτε λόγο, αν τον φέρετε από το χέρι στο φεστιβάλ, ένα μικρό δώρο σας περιμένει...
Η ζωή είναι ωραία, μην το βάζεις κάτω, έλα στο νερό...
Φιλιά
Θωμάς